Belki içimde o sessiz
hiddet uyuyor
kuluçkaya yatmış bir gölge gibi
ateş almaya hazır
belki içimdeki hiddet
sıçramaya hazır bir hayvan
bekleyen bir kılıç
ateşten bir ekmek
o kutsal denen hiddet
bu arada parantezleri
yıkan olmak
başkalarının evet dediği
tuzağa hayır demek
VURGUNCULAR
Gümüş gibi konuşurlar
porselen gibi düşünürler
Günlük infazlarla
silerler ağızlarını
yağlarlar motorlarını
o gün akan kanlarla
yıkarlar beyinleri
demokrasi laflarıyla
Eldiven takarlar ellerine
kuzuları okşarken
Yanıklardan korur
borsa banknotları
Ailece yemek yerler
Savaş onların ikinci ağızlarıdır
KALBİMİN TEBEŞİRİYLE
Ne oldu senin ey Amerika'na, ey Walt Whitman?
Büyük bir aşkla şarkısını yaktığın demokrasiye
ve güvenmediğin o kurumlara?
Ne oldu inandığın çocuklarına, torunlarına?
Oysa sağa sola yalpalıyorlar teknotratların gölgesinde
ırkçılığın lağımlarında
beyaz solucanların büyüdüğü.
Amerika senin o eski Amerika değil artık.
Bu yüzden yazıyorum adının üzerine
sıkılmadan, çekinmeden ey baba Whitman,
kalbimin tebeşiriyle Vietnam sözcüğünü.
Lasse Söderbergh
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder