Boyunayım

Ama enine olmayı tercih ederdim.
Ben kökünü toprağa batırmış bir ağa. değilim
Taşlarını ve o ana sevgisini emen
Bu yüzden büyüyemiyordum parlak yapraklara her nisan
Bir çiçek tarhının güzelliği de olamadım ne yazık ki
Sanki özenle boyanmış ve kendi payına düşen hayranlarını kabul eder gibi
Pek yakında bütün yapraklarından birer birer döküleceğini bilmeden
Benimle karşılaştırılırsa, ölümsüz sayılır bir ağaç
Ve bir çiçek o kadar uzun boylu değildir belki, ama kalkışmanın anlamını bilir
Bense ömrünü bir ağacın, cesaretini istiyorum bir çiçeğin.

Bu gece, yıldızların o sonsuz incelikte ışıkları altında
Ağaçlarla çiçekler serin kokularını serperlerken havaya
Aralarında yürüdüm, hiçbiri farkına varmadan
Uykuya dalmadan düşünürüm de bazen
Ben de onlar gibiyim aslında-
Düşüncelerim bulanır sonra
Uzanıp yatmak daha doğal geliyor bana
Sınırı olmayan sohbet yürüyürlüğe girdiği zaman, gökle aramızda
Ve son kez uzanıp yattığımda bir gün ben asıl o zaman yararlı olacağım
O gün ağaçlar bana bir kez olsun dokunabilecek ve benimle ilgilenecek vakti olacak çiçeklerin.

Sylvia Plath